Drugi dzień w Bieszczadach

Noc minęła nam spokojnie. Tzn ja spałam jak małe dziecko. Nie budziło mnie nic. A jeszcze świadomość, ze przesuwany jest czas.... no nareszcie mogłam się wyspać. Dzień zapowiadał się piękny, jeśli można mówić o pięknym dniu pod koniec października w górach. W nocy trochę poprószyło, szczyty były lekko białe. Większość mieszkańców, którzy zdecydowali się wybrać "Stajnię" za bazę noclegową, wybierało się w góry. Z mniejszym, lub większym pośpiechem. Gdy sprzątałam kubki po śniadaniu i porządkowałam kuchnię usłyszałam piekne zdanie, wypowiedziane przez jednego z przyjezdnych
- Pośpiech jest rzeczą niewskazana. Szczególnie w górach -
Nie wiedziałam jeszcze, ze są to prorocze słowa na dzisiejszy dzień.
Spakowaliśmy rzeczy do plecaków (ja też brałam, aby odciążyć Damiana), pamiętali o batonach, wodzie do picia i innych przydasiach. Kangurem pojechaliśmy do Ustrzyk a z tamtąd, drogą nr 897 w stronę Wetliny. Zatrzymaliśmy sie na parkingu, tradycyjnie - zapłacili za wstęp do Bieszczadzkiego Parku Narodowego i ruszyli niebieskim szlakiem na Wielką Rawkę.

skrzyżowanie/rozwidlenie potoków 

Początkowo szlak prowadził po w miarę równym terenie, ale później zaczęły sie schody (dosłownie i w przenośni). Nie wiem, jak dla kogo, ale dla mnie wędrówka prze bukowy las stanowi dyskomfort. Nie lubię nim chodzić, źle sie w nim czuje, źle reaguję na niego.  

 krasnoludek w bukowym lesie

No i tu było podobnie. Damian szedł swoim tempem, ja swoim. A i tak po pewnym czasie dzieliła nas spora odległość. Nie powiem - czekał na mnie. Szło się...źle. Liście bukowe, które leżały na ziemi, tworzyły dość grubą warstwę, na to spadł pierwszy śnieg. Buty dość często objeżdżały na takim ruchomym podłożu.
Nie będę ukrywała, że przeszłam kryzys (wolno mi, nie muszę być zawsze idealna i biegać po górach niczym kozica).
 Gdy wyszliśmy z lasu bukowego, trzeba było jeszcze wejść ostrym podejściem pod sam szczyt. Ale ta część trasy nie dała mi tak w kość, jak wędrówka przez las. Tutaj też zaczął dokuczać nam wiatr. Przenikliwy, zimny i wchodzący w każdą najmniejszą szczeliną pod ubranie.

 ostatnie podejście przed Wielką Rawką

 Ja w drodze na szczyt...

Wreszcie stanęliśmy na szczycie. I tu niespodzianka. Dzień poprzedni na Tarnicy była mgła, zero widoczności. Ale jakoś nie przeszkadzało nam to zrobić kilku zdjęć i nakręcić filmu. Tutaj pogoda nie pozwalała na to. Słonce przepięknie świeciło, ale wiatr nie dawał za wygraną. W planach mieliśmy przejść na Krzemieniec, a później wrócić na Wielką Rawkę, przejść przez Małą i zejść na Przełącz Wyżniańską. No i jeśli pogoda pozwoli iść na Caryńską. Jednak zrezygnowaliśmy z Krzemieńca i ruszyli na Małą Rawkę. Znowu każde swoim tempem. I każde robiło zdjęcia :)

panorama Bieszczad

 widok na Ustrzyki Górne i oszronione krzewy

panorama na Caryńska w Wielkiej Rawki 

szlak na Małą Rawkę

 krasnoludek na szlaku

 Mała Rawka, wiało niemożliwie

 ta mała kropka po prawej stronie na szlaku to ja

 zejście z Małej Rawki

 Zaczęliśmy schodzić... No.. jak dobrze, ze to nie ja ustalam trasę. Gdybyśmy szli w odwrotnym kierunku, czyli najpierw Małą, a później Wielka Rawka.. na bank usiadłabym w połowie trasy i nie poszła dalej. Nie powiem - zjechałam na butach w pewnym momencie i nie wiem jak utrzymałam równowagę. Świadomość, ze w plecaku jest aparat fotograficzny spowodowała, że nie wywróciłam się na twarz (albo inna część ciała). Ale jakoś dałam radę. Damian czekał na mnie w Bacówce pod Mała Rawką. Klimatyczna, z obowiązkowym zmienianiem obuwia i...pięknymi czarnymi kotami czarownicy.

 Krasnoludek w swoim właściwym JA - czarownica z kotem

W bacówce posiedzieliśmy trochę. Ustalili, ze jednak nie idziemy na Caryńska, bo nie zejdziemy w świetle dnia (a nie zabraliśmy latarki - tradycyjnie). Nie było to spokojne ustalanie, ale to chyba nie ma nic do rzeczy. Zeszliśmy na drogę i trzeba było wrócić do Kangura. Noooo... na równym to ja mogę narzucić tempo. I trochę poleciałam, ale później poczekałam. Nie ma sensu obrażać się o byle co.
Wróciliśmy na kwaterę. Zostało nam jeszcze trochę dnia, wiec po szybkich prysznicach wyruszyliśmy w objazd okolicy.

Czytaj więcej »

Pierwszy dzień w Bieszczadach

Obserwowanie pogody w trakcie wyjazdów stanie się chyba naszą obsesją. Wieczorem kładziemy się spać i przeglądamy pogodę na jutro. Rano wstajemy i przeglądamy pogodę. Jakaś nerwica maniakalna nas dopada. I zabawne jest to, że każda strona podaje inną wersje pogody.
Podobnie było i teraz. Z tym, że w naszym pokoju mieliśmy okno połaciowe. Wystarczyło tylko otworzyć oczy  i już widziało się jaka pogoda. Słyszało też. No cóż... słyszeliśmy, ze pada deszcz. Ale pełni nadziei, ze pogoda w górach zmienia sie niczym w kalejdoskopie, byliśmy pełni nadziei. Poza tym - jeszcze tak nie było, żebyśmy mieli brzydką pogodę w trakcie wyjazdu. No nie może tak być.
Śniadanie zjedliśmy we wspólnej kuchni. Nagle się okazało, że za nami przyjechało jeszcze kilka par/grup i kwatera była zapełniona. Wszyscy oczywiście wybierali się w góry.
Bułki w góry przygotowane (jak to bez bułek w góry), plecak spakowany, baterie w komórkach, aparacie fotograficznym i kamerze naładowane (Damian chce nakręcić film z wędrówki), zatem idziemy. Planowaliśmy iść niebieskim szlakiem na Tarnicę a później w zależności od czasu i pogody: albo przez Halicz i powrót do Wołosatego, albo do Ustrzyk Górnych i do Wołosatego.
No to ruszamy.

            Droga na koniec Wołosatego. Przebłyskujące przez chmury słońce - jest nadzieja
Idziemy na koniec Wołosatego, kupujemy bilety wstępu do Bieszczadzkiego Parku Narodowego (chyba 7 złotych od osoby -płacił Damian wiec nie pamietam dokładnej ceny) i idziemy niebieskim szlakiem

Czytaj więcej »

A może by tak wszystko rzucić i pojechać w Bieszczady?

Już dwa tygodnie upływają od naszego ostatniego wyjazdu, a ja nic nie piszę! Stale coś. Muszę złożyć odpowiedni wniosek, aby doba trwała trochę więcej niż 24 godziny. Może 48? A może to ja nie potrafię zagospodarować swojego wolnego czasu? Nie wiem. Dość, że czeka mnie kolejny wyjazd do opisania. Zatem.... zaczynam :)
Pasmo górskie należące do Karpat. Synonim wolności, niezależności, ucieczki od świata. Ale i symbol twardego życia. Bieszczady. Góry, w których jeszcze nie byliśmy. Razem. Początkowo był plan aby jechać w długi weekend sierpniowy, ale dopiero co wróciliśmy  z wakacyjnego tripu. Potem październik - tu znowu musieliśmy być na miejscu, bo rodzice Damiana lecieli do Anglii. Zatem ostateczny termin - koniec października, 28 do 31. Ja mam wolny poniedziałek, wtorek to Wszystkich Świętych. Ogarniemy.
Noclegi...chyba jeszcze nigdy nie szukałam ich tak długo. Chciałam tradycyjnie - w cenie 35 złotych od osoby, pokój z łazienką. Noooo...można pomarzyć. Wykonałam prawie milion telefonów i ostatecznie zdecydowaliśmy się na nocleg w Wołosatem. Dodatkowym atutem była bliskość szlaku na Tarnicę
Ten wyjazd był bardzo wyczekiwany przeze mnie. Liczyłam, niczym dziecko, ilość nocy do przespania, aż wreszcie nastąpi ten wyczekiwany dzień. I wreszcie się doczekałam.
Niby mieliśmy wyjechać z Katowic jeszcze przed godzinami powrotu ludzi z pracy, ale zatrzymały nas drobnostki. Poza tym...mam zasadę, ze zostawiam posprzątane mieszkanie przed wyjazdem, bo nie ma nic gorszego niż wracać do bałaganu. Damian już to docenia, dzielnie współpracował ze mną. Lubię z nim wyjeżdżać. Wiemy, co do kogo należy, nie wchodzimy jeden drugiemu w paradę. I tak było tym razem. Ja jeszcze skoczyłam po pieczywo i oczywiście - nie zapomniałam o czymś słodkim.
Ruszyliśmy.
Z Katowic na A4, swoje odstaliśmy na bramkach, a później na Kraków, i obwodnicą dalej na Rzeszów.

 tak wygląda A4 do Krakowa z pozycji pasażerki Kangura

 przed bramkami pod Krakowem

Zrobiłam zdjęcia z trasy, bo uświadomiliśmy sobie, ze mamy masę zdjec z wyjazdów, ale nigdy z trasy, parkingów, postojów. Trzeba to zmienić. Jechaliśmy trasą wg GPS -u i może dlatego w pewnym miejscu poruszaliśmy się drogami...no bardziej niż bocznymi.

Moze mapa nie jest za dokładna, ale jest.

W sam region Bieszczad wjechaliśmy późnym wieczorem. Dlatego tez, pomimo pięknej pogody w ciągu dnia, nie mogliśmy zobaczyć widoków, jakimi zachwycają się ci, którzy wracają w Bieszczady.  Z ciekawostek: zostaliśmy zatrzymani przez patrol Straży Granicznej. Sprawdzili dokumenty (ech te angielskie prawo jazdy Damiana), ale bardziej interesowało ich, czy z tyłu Kangura mamy tylko bagaże, czy może kogoś przewozimy. Zmyliło ich to, że Damian wyciszył tył zwykła wełną budowlaną. Zrobiło się tez cieplej. 

Minęliśmy Lutowiska, Smolnik, Stuposiany. Ustrzyki z siedzibą Straży Granicznej i tam skręciliśmy juz do Wołostego. Przy drodze zauważyliśmy niezwykłą tablicę ostrzegawczą.

zdjęcie zrobione drugiego dnia, ale tablica ta sama 

Wcześniej widzieliśmy przy drodze podobną, ale z ostrzeżeniem - Zwolnij RYSIE.
No to jesteśmy w Bieszczadach. Tych najprawdziwszych, dzikich Bieszczadach, gdzie niedźwiedzie czuja sie jak u siebie.
Wołosate... ostatnia wioska przy drodze. Wioska w której skład wchodzi może 10 domów. Trochę szukaliśmy naszej kwatery (o dziwo..). Ale wreszcie zatrzymaliśmy sie na parkingu. Zastukałam do domu gospodarzy, pokazano nam pokój (mały, ale z pachnącą pościelą i czysta, ciepłą łazienką). Zeszliśmy po bagaże.
- Czujesz? To właśnie zapach Bieszczad. Tak pachną Bieszczady - Damian wciągnął głęboko powietrze. W jego głosie słyszałam zadowolenie. 

Nabrałam powietrza... zapach palonego drzewa, węgla drzewnego. No tak, przecież tutaj do dziś wypala się go w tradycyjny sposób.

JESTEŚMY NAPRAWDĘ W BIESZCZADACH!

Czytaj więcej »